Ruch pracodawców
Początki ruchu pracodawców na ziemiach polskich datują się na drugą połowę XIX stulecia. Podobnie jak w całej Europie, był on odpowiedzią na falę strajków pracowniczych. Przedsiębiorcy polskiego pochodzenia na obszarze zaboru pruskiego i austriackiego włączyli się do istniejących tam organizacji pracodawców. Jedynie na ziemiach zaboru rosyjskiego w 1905 roku powstała narodowa – polska - organizacja pod nazwą Związek Przemysłowców Królestwa Polskiego. W roku 1919 był on współzałożycielem Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Pracodawcy polscy
Związek ten działał do 1920 roku. W tym roku bowiem doszło do scalenia ruchu pracodawców, poprzez włączenie pracodawców z ziem byłych zaborów: do Związku Przemysłowców Królestwa Polskiego. W ten sposób powstał Centralny Związek Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. Reprezentował on interesy polskiej gospodarki do roku 1947, nie przerywając swojej działalności nawet w czasie wojny. Polscy przedstawiciele w MOP aktywnie uczestniczyli w tworzeniu regulacji dotyczących warunków pracy i świadczeń socjalnych pracowników. Po pierwszych wyborach w 1947 roku, organizacja została rozwiązana.
Po tym fakcie reprezentacja polskich pracodawców została usunięta z MOP. Aż do roku 1989 w pracach MOP Polskę reprezentowali urzędnicy i dyrektorzy nominowani przez rząd. Na ich plus należy zapisać iż kierowali się interesem ekonomicznym państwa a nie politycznym rządzącej partii.
Od połowy lat 80. prywatni przedsiębiorcy powołali do życia towarzystwa gospodarcze. W tym samym okresie powstało Stowarzyszenie Pracodawców w Polsce, zrzeszające dyrektorów przedsiębiorstw państwowych. W 1989 roku utworzono Ogólnopolskie Stowarzyszenie Menadżerów. Na kongresie odbywającym się w dniach 24-25 listopada 1989 roku – działając na podstawie ustawy o stowarzyszeniach – organizacje: Warszawskie Towarzystwo Gospodarcze, Stowarzyszenie Pracodawców w Polsce, Ogólnopolskie Stowarzyszenie Menedżerów, Centralny Związek Rzemiosła, Towarzystwo Gospodarcze, Krajowa Rada Dyrektorów Polskich i Towarzystwo Przemysłowców powołały Konfederację Pracodawców Polskich. Pierwszym prezydentem KPP został senator Andrzej Machalski.
KPP stała się organizacją niezależną, apolityczną, której cele stanowiły obrona interesów pracodawców oraz długofalowy i bezkonfliktowy rozwój gospodarczy, kształtowanie warunków dla współdziałania z organizacjami z otoczenia gospodarczego a także inicjowanie rozwiązań prawnych i unifikacja działań pracodawców oraz dążenie do zapewnienia pokoju społecznego poprzez harmonijne ułożenie stosunków trójstronnych.
Od 1990 roku KPP reprezentuje interesy polskich pracodawców w MOP. W tym samym czasie została członkiem Międzynarodowej Organizacji Pracodawców w Genewie, w której do dziś jest jedynym przedstawicielem polskich pracodawców.
Ważnym osiągnięciem zrzeszonych w organizacji pracodawców oraz związkowców i władz było wynegocjowanie i podpisanie w lutym 1992 roku „Paktu dla przedsiębiorstwa państwowego w okresie przekształceń”. Proces negocjacji tego dokumentu otworzył również drogę do rozwoju dialogu społecznego w Polsce. Od 1993 roku funkcję prezydenta KPP pełnił Andrzej J. Wilk, po nim zaś – Wojciech Kornowski (od 1997 roku) W sierpniu 2001 roku na stanowisko Prezydenta KPP mianowano Andrzeja Malinowskiego. We wrześniu 2005 i w czerwcu 2009 roku wybierano go ponownie. W 2011 i w 2016 roku był ponownie powoływany przez Zgromadzenie Ogólne na funkcję Prezydenta Pracodawców RP. W 2021 roku organizacja zmieniła swój statut wprowadzając do organów statutowych zarząd (i likwidując funkcję prezydenta).
